فارس، شیراز، بزرگان (ص،ض،ط،ظ)

فارس، شیراز، بزرگان، صدرالدین دشتکی

امیر صدرالدین محمد دشتکی شیرازی در روز سه شنبه دوم شعبان سال 828 ه.ق در شیراز متولد شد و پس از 76 سال عمر در روز جمعه 12 رمضان سال 903 ه.ق به فرمان قاسم بیک پرناک، به اتهام تحریک مردم به آشوب به دست عده‌ای از ترکمانان به قتل رسید. معروف‌ترین آثار او عبارتند از: حاشیه‌ قدیم و جدید بر شرح مطالع، حاشیه بر شرح تجرید، رساله در حل مغالطه.

خوب‌نظر، مؤید شیرازی، 903- 902: 1380

فارس، شیراز، بزرگان، صدرالدین محمدبن محمود شیرازی

استاد قراء، مرجع اهل نیاز و پیرو مذهب شافعی بود. به عراق، حجاز و شام مسافرت کرد و با علماء آن نواحی گفتگو کرد. معروفترین این دانشمندان برهان الدین جعبری است که بر وی قراآت سبع و قصاید رائیه ولامیه امام شاطبی را خواند. با عرفای شیراز نیز مصاحبت داشت و نزد برخی از آنان حدیث می خواند. پس از چندی بقعه ای در شیراز برای خود بنا نمود و در آنجا اوقات خود را به تدریس قراآت سبع می گذرانید. تسلط او بر قرآن، عمق و شیرینی خاصی به سخنانش می بخشید.

صدرالدین در عین حال صاحب ذوق و وجد بود. در حالات وجد در خلوت گریه می کرد. نسبت به فقرا بزرگوار، برای نیکان قابل احترام و برای ضعیفان مهربان بود و ستمکاران از او می هراسیدند. در سنه 766 ه.ق درگذشت و در همان بقعه خویش که در محله باغ نو قرار داشت مدفون گردید.

مهراز، 279- 278: 1348

فارس، شیراز، بزرگان، ضیاء الدین ابوالحسن مسعود بن محمود شیرازی

از علما و زهاد بود. در یکی از سفرهای خویش صحبت امام فخرالدین رازی را درک کرد و از وی علوم نقل مینمود و از آثارش نسخه می نوشت. آنگاه به خدمت شیخ نجم الدین کبری شتافت و از دستش خرقه پوشید و مصنفات شیخ را نزد خودش خواند، پس به شیراز بازگشت و به تدریس و افاده علم پرداخت، دانشمند بنامی مانند صدرالدین ابوالمعالی و فقیه صائن از جمله شاگردان او بوده اند. در زمینه تألیف نیز آثار باارزشی از خود باقی گذاشت. تصنیفات مسعود به شرح زیر است:

1- ادله الحق علی الباطل.

2- القناعه.

3- منائح السنی و فصائح المشبهی.

با شیخ شهاب الدین سهروردی بمعارضه برخاست و در جواب کتاب شهاب الدین به نام رشف النصائح الایمانیه فی کشف الفضائح الیونانیه کتابی نوشت که آنرا کشف الاسرار الایمانیه و هتک الاسفار الحطامیه نامید. آنگاه در ذیل آن دو رساله نوشت، به نامهای اشارات الواصلین و الکنه.

اشارات لطیف و مباحثات عمیق و محاورات دقیقی از او نقل کرده اند. در سال 655 ه.ق درگذشت و نزد شیخ کبیر دفن شد. از مسعود اولادانی باقی ماند که یکی از آنان موسوم است به امام ناصرالدین ابوحامد محمود. عالمی عابد و زاهدی پاکدامن به شمار میرفت. بسیار گوشه گیر بود، بطوریکه از خانه خارج نمیشد، مگر برای رفتن به مسجد. هر هفته شبی به مغازه ای در یکی از کوه های اطراف شیراز می رفت و در آنجا شب زنده داری می کرد. در سال 750 درگذشت و نزد پدرش دفن گردید.

مهراز، 269- 268: 1348