فارس، شیراز، بزرگان (د،ذ،ر،ز)

فارس، شیراز، بزرگان، داوری شیرازی

میرزا محمد داوری سومین فرزند وصال در سال 1238 ه.ق متولد شد. در خط نستعلیق و خط شکسته و نقاشی و پیکرتراشی استاد بود. در ادب و حکمت و شعر نیز دستی تمام داشت. دیوان اشعارش دارای پانزده هزار بیت است. فصاحت داوری در میان شعرای پارسی گوی چشمگیر است. مرگ داوری سال 1283 ه.ق روی داد و در بقعه شاه چراغ در کنار آرامگاه سکوت دفن شد. غزل زیر از دیوان او انتخاب شد.

مهراز، 363: 1348

فارس، شیراز، بزرگان، رستم بن عبدالله خراسانی

این مرد اگر چه در دانش تحصیلات وسیع و عمیقی نداشت ولی در میدان عمل از چهره های بسیار جالب است. در بقعه شیخ کبیر خدمت می کرد و هر یک از درویشان که کاری داشت به او رجوع می نمود. در خوردن غذا امساک می کرد. در خلوت عبادت می نمود. وی نه فقط خدمت درویشان می کرد بلکه در کوچه و بازار نیز به هرکس که احتیاج به کمک داشت یاری می نمود و در جوار رباط حمامی بود که شخصاً آنرا پاک می کرد و اجازه نمی داد کسی به او کمک بدهد و از اینکه آسایش مسلمین و فقرا را فراهم می نمود لذت می برد.

در سال741 ه.ق درگذشت و در همان چهل تنان مدفون شد و شاید اولین کسی است که در آنجا به خاک سپرده شده است. پس از آن خطیره وی مجمع درویشان وصلی شد، بطوریکه اکنون قبر چهل تن از درویشانی که گویا در زمان صفویه ساکن آن تکیه بوده اند در آنجاست. سنگ قبر این چهل درویش را معتمدالدوله فرها میرزا درسال 1257 ه.ق را تجدید کرد. کریمخان زند نیز آن خطیره را به نحو مطلوبی تجدید بنا نمود، زمین های اطراف تکیه وقف بر آنجا بود که اینک از طرف افراد تصرف شده است.

مهراز، 289- 287: 1348

فارس، شیراز، بزرگان، زید بن علی بن عبدالله فسائی

ادیبی کامل و استاد لغت و نحو بود. در اغلب علوم متداول استاد و دانا بود. از تألیفات او یکی شرح ایضاح و دیگری شرح محاسبه ابوتمام است. وفاتش به سال 467 ه.ق در طرابلس شام روی داد و همانجا نیز مدفون گردید.

مهراز، 187- 186: 1348