فارس، کرمان، بزرگان (خ)

فارس، کرمان، بزرگان، خاصه کرمانی

نام وی قوام الدین مسعود و نام پدرش کمال الدین کرمانی است. او از عالمان شیعه در قرن دهم بوده و در سال 978 ق / 1570 م. در گذشته است، از جمله آثار اوست:

1- انوار الرمل: او این کتاب را در هشتم رجب سال 978 ق / 1570 م به پایان برده است.

2- مسائل فی الاسطرلاب، به زبان فارسی.

3- نجوم علمی و عملی، این کتاب از یک فاتحه، سه روضه و یک خاتمه تشکیل شده و نسخه ای از آن در تهران نزد مرحوم استاد سعید نفیسی کرمانی موجود بوده است.

کردی، 214: 1388

فارس، کرمان، بزرگان، خواجه ابواسحاق غیاث الدین کرمانی

غیاث الدین از مستوفیان و منشیان بزرگ کرمان در عهد صفوی و از اعلام قرن دهم هجری به شمار می رفته است. او فاضل و عالمی جامع الاطراف ادیب، نویسنده و شاعر فارسی سرای و نیکو انشاء بود و اطلاعات گسترده ای از علم حساب و علوم ریاضی داشت. وی در خدمت وزیر مجدالدین عبدالرشید کتابت می نمود. او کتابی به نام «جامع الحساب» دارد و کتابی به نام رساله در سیاق نوشته است که نسخه خطی آن در کتابخانه آستان قدس رضوی موجود است. خواجه ابواسحاق در این کتاب، از چند کتاب دیگر مانند بحرالسیاق شرف الدین فضل الله، شمس السیاق خواجه شمس الدین صاحب دیوان، رساله تعلیق سیاق سلیمان شاه کرمانی و قواعد الحساب خواجه محیی الدین کرمانی نام می برد و معلوم می شود در آن روزگار یک مکتب بزرگ دبیری و دیوانیات در کرمان وجود داشته و شخصیتهای بزرگی در این فن پرورش می داده است. کتاب رساله در سیاق خواجه ابواسحاق کرمانی شامل 108 ورق می باشد.

کردی، 215- 214: 1388

فارس، کرمان، بزرگان، خواجه افضل کرمانی

نام و نسب کامل او خواجه افضل محمد پسر ضیاء الدین کرمانی است. او از وزیر زادگان کرمان بود. وی در علوم همچون حساب و سیاق و شعر و ادب سرآمد بوده است. شیخ آغابزرگ طهرانی از کتابی مجهول المولف به نام مخزن الاخبار یاد کرده که حاوی سرگذشت شاعران است. از جمله مطالبی که در این کتاب نگاشته شده، شرح حال خواجه افضل کرمانی است.

کردی، 217- 215: 1388

فارس، کرمان، بزرگان، خواجه عبدالحمید کرمانی

وی گویا در عصر ایلخانی می زیسته و از سرآمدن قرن های هفتم و هشتم هجری به شمار می رود. در علم حساب و استیفاء سرآمد بوده است. سلطان ابوسعید ایلخانی در اواخر عمر خود او را منصب وزارت داد.

کردی، 218: 1388

فارس، کرمان، بزرگان، خواجه علی کرمانی

او فرزند حسین بن علی کرمانی صوفی است. وی در حدود سال 470 ه.ق/ 1077 م. درگذشته است. آثار او سراج الشریعه و منهاج الحقیقه می باشد.

کردی، 219: 1388

فارس، کرمان، بزرگان، خواجوی کرمانی

کنیه و نام و لقب و نسب وی ابوالعطاء کمال الدین محمود بن علی بن محمود مرشدی کرمانی ملقب به نخلبند شعرا متخلص به «خواجو» است. او عارف بزرگ و شاعر استاد ایران در قرن هشتم هجری است. آنگونه که از یک نسخه مثنوی گل و نوروز او بر می آید، خواجو در بیستم ذی الحجه سال 689 ق / 1290 م در کرمان زاده شده است. خواجو دانش ها و معارف روز را ابتدا در زادگاه خود آموخت. او سفرهای طولانی به حجاز، شام، بیت المقدس، عراق عجم و عراق عرب، مصر، فارس و برخی بنادر در خلیج فارس کرده است و در این سفرها توشه ها از دانش و تحقیق اندوخته است. سال وفات خواجو را با اختلاف فراوان در مآخذ مختلف ثبت کرده اند. آثار ایشان:

1- همای و همایون: این کتاب مثنوی است عاشقانه.

2- گل و نوروز: مثنوی عاشقانه بر وزن خسرو شیرین نظامی گنجوی.

3- کمالنامه: مثنوی عرفانی بر وزن مسیرالعباد سنایی.

4- روضه الانوار.

5- گوهرنامه: بر وزن خسروشیرین در اخلاق و تصوف.

6- مفاتیح القلوب و … .

کردی، 223- 221: 1388