اولین چیزی که روی یک فیش به چشم می آید، عنوان آن است، که اولین عبارت و از بالا و سمت راست فیش نوشته می شود.

سپس مشخص می گردد این فیش مربوط به کدام یک از موضوع های مطرح شده می باشند:

زبان و لهجه، معیشت، گذشته، اجتماع، اقتصاد، فرهنگ. به این فهرست که نگاه کنیم می بینیم زیر هر عنوان مطالب دیگری آمده اند و خوبست که روی فیش این موضوع بیاید. بنابراین یک مثال می شود:

لر، گذشته، دوران تاریخی

از آنرو که ما تقسیم بندی داریم از لر، به لر بزرگ و لر کوچک، این را نیز می توانیم قید کنیم:

لر بزرگ، گذشته، دوران تاریخی

بخاطر آنکه تقسیم بندی در معیشت داریم به: عشایر، روستا و شهر، این نیز باید قید گردد:

بنابراین فیش ما میشود:

لر بزرگ، عشایر، گذشته، دوران تاریخی . مثالی دیگر:

فارس، شهر، اجتماعی، بزرگان

حال بپردازیم به آنچه در متن باید بیاید. متن از کتاب و یا مقاله معتبر باید استخراج شود. این استخراج به صورت خلاصه روی فیش نوشته می شود. بهیچوجه کار ما بازنویسی کل متن نیست، به اختصار آنچه مربوط به موضوع است را روی فیش می نویسیم. منبع را بصورت کامل جداگانه می آوریم، روی فیش به نام نویسنده، سال انتشار و صفحه بسنده می کنیم:

منبع نویسی کامل: بسیار با اهمیت است که با رعایت اصول نگاشته شوند:

ابتدا نام نویسنده: نام فامیل، اسم کوچک سپس تاریخ منبع، اگر مقاله باشد در گیومه و اگر کتاب باشد، بصورت ایتالیک. یک مثال میشود:

احمدی، علی 1372 “نمونه ای از کشفیات مس در کاشان” ، فرهنگ و هنر، سال 8، شماره 45، 1372، چاپ وزارت فرهنگ و هنر اسلامی . این مثال برای قید منبع مقاله است.

یا 

احمدی، علی 1382  فرهنگ جسمانی کاشان، انتشارات گل افشان، کاشان. این مثال برای قید منبع کتاب می باشد.

منبع کوتاه که زیر یک فیش باید بیاید:

احمدی، 1372:75. 

بسیار اساسی است که قید منبع صحیح باشد تا خواننده بتواند اصل منبع را پیدا کند و مطالب بیشتر در مورد موضوع برایش قابل دسترس باشد.