خوزی، رامهرمز، بزرگان
خوزی، رامهرمز، بزرگان، ابن خلّاد رامهرمزی
از دانشمندان معروف و بزرگ رامهرمز در قرن چهارم هجری. در سال 265 هـ .ق متولد گردید و به سال 290 هـ .ق عازم شیراز شد برای کسب علم و در سال 345 به رامهرمز بازگشت و قضاوت ناحیۀ خوزستان را عهده دار شد. ابن خلاد تا سال 260 در رامهرمز می زیست و در همان سال درگذشت. تألیفات او: الریحانتین الحسن و الحسین و ادب الناطق.
پورکاظم، 489- 488: 1378
خوزی، رامهرمز، بزرگان، ابن مُفَرَّغ
او به رامهرمز سفر کرده، شاعری هجوگو که با فرزندان زیاد والیان دولت اموی در عراق و جنوب عراق درگیری هایی داشته و چند هجو نیز در ذمّ معاویه سروده است. امام حسین هنگام شنیدن خبر بیعت مردم با یزید دو بیت از اشعار مُفَرّع را تمثل فرمود. در اشعار از رامهرمز زیاد یاد نموده است.
پورکاظم، 492: 1378
خوزی، رامهرمز، بزرگان، ابوعبدالله شیعی رامهرمزی
حسین بن احمدبن مجدبن زکریا، یکی از دعوت کنندگان مهم اسماعیلیه و بنیان گذار خلافت فاطمیان در شمال آفریقا می باشد.
پورکاظم، 487: 1378
خوزی، رامهرمز، بزرگان، ابوعلی محسن بن علی
مشهور به قاضی تنوخی در 327 ه.ق در بصره متولد شد. از ادبای چیره دست گشت و در اهواز دارالضرب را در امانت داشت. آنگاه از سوی خلیفه عباسی قضاوت شهرهای رامهرمز، ایذه و عسکر مکرم به وی واگذار گردید. در سال 384 در بغداد درگذشت. آثار او: الفرج بعدالشّده، نشوار المحاضره و المستجاد.
پورکاظم، 492: 1378
خوزی، رامهرمز، بزرگان، ابومحمد حسن بن سهلان رامهرمزی
وزیر دانشمند شیعی مذهب بویهی به سال 361 هـ .ق در رامهرمز زاده شد. در سال 406 هـ .ق به وزارت برگزیده شد. خدمات او: 1- کشیدن دیواری به دور حرم مطهر حضرت علی و حضرت حسین. 2- کمک و فعالیت وی به نشر و ترویج معارف شیعه. سیدمرتضی علم الهدی کتاب الانتصار خود را به او تقدیم کرد.
پورکاظم، 490- 489: 1378
خوزی، رامهرمز، بزرگان، سلمان فارسی
نام او سلمان بود و بعد رسول اکرم او را سلمان نام نهاد. برای جست و جوی حقیقت از ایران هجرت کرد. و در آن جا نزد پیامبر مسلمان گردید. در اینکه سلمان اهل کدام شهر بود. سه گفته وجود دارد 1- رامهرمز 2- اصفهان 3- استخر فارس.
پورکاظم، 486: 1378
خوزی، رامهرمز، بزرگان، ناخدا بزرگ پور شهریار رامهرمزی
وی از دریانوردان و بازرگانان مشهور بود و در نیمۀ اول قرن چهارم می زیست. کتابی به نام عجایب الهند جرّه و بحره و جزایره از خود به یادگار گذاشت.
پورکاظم، 490: 1378