ترکمن، طایفه یموت، پیشینه سیاسی

ترکمن، طایفه یموت، پیشینه سیاسی

تاریخ اخیر یموت ها شامل دو دوره است، از 1326- 1304 ه.ش و از سال 1326 ه.ش تاکنون. مشخصه هر دو دوره افزایش تدریجی تسلط حکومت مرکزی است که گرایش به یکجانشینی است که دولت بر یموت ها تحمیل کرده است. دولت یکجانشینی را وسیله ای برای تحکیم نظارت خود بر عشایر می دانست.

دوره دوم تسلط تدریجی حکومت مرکزی در پس از جنگ جهانی دوم: این دوره با گرایش یموت ها به سوی یکجانشینی مشخص می شود. سیاست عمده پس از سرکوب بیشتر به صورت ترغیب ترکمن ها به اسکان بخصوص در بخشهای حاصلخیز و پر جمعیت دشت گرگان بود. در این دوره ترکمنها تسلط حکومت مرکزی را پذیرفتند. کوچ نشینی و تحرک به عنوان حربه سیاسی به گونه ای مشابه در بین طایفه های ترکمن سالور تکه وجود داشته است.

کوچ ایلهای یموت جنبه سیاسی داشته و برای حفظ استقلال سیاسی غیر رسمی خود در مقابل تلاشهای مقامات حکومتی استفاده میکردند. این تلاشها برای انقیاد یموتها و مقابله با تداوم مناسبات مبتنی بر غارت یکجانشینی بوده است. در هنگام حمله قشون از سوی حکومت مرکزی معمولا قبایل متخاصم متحد شده و تعدادی سواره نظام آماده می کردند که اینها معمولا برتری خود را در برابر نیروهای دولتی حفظ میکردند. در صورت برتری نیروهای مخالف یموتها به منطقه جلگه ای صحرایی عقب نشینی کرده که این آخرین حربه دفاعی آنان در برابر کنترل موثر دولتها بویژه قاجاریه بوده است.

بهاروند، مشیری